«دیزباد وطن ماست»- گسترش فضای ساختمانی از هر نوع که باشد به معنای از بین بردن طبیعت است. حال چه این فضای ساختمانی در کویر باشد، در دشت باشد یا در جنگل. اما گاهی اوقات جریانی از توسعه در حال وقوع است. عناصر مدیریتی که بر توسعه نظارت می کنند باید در نظر داشته باشند که بازتولید فضای بکر ممکن نیست و اگر ممکن باشد به زمان بسیار طولانی نیاز است. به عبارت دیگر وقتی کوهی کنده شد و جاده در آن کشیده شد، دیگر بکر نیست. دیگر طبیعت نیست بلکه ماشین است و انسان و تمام مصائبی که باید در انتظار آن باشیم.
طرح هادی دیزباد، شاید به نوعی طرح بازتولید دیزباد نام گیرد و شاید بتوانیم توجیه زیادی برای اجرای آن داشته باشیم، اما در واقع این طرح روستای بی نظم دیزباد را نظم ماشینی می بخشد. شاید در نگاه اول زیبا به نظر برسد اما در نگاه عمیق تر این به معنای یک تخریب به تمام عیار است.
در عین حال اگر تن به این تخریب ندهیم، دیزباد تبدیل به مخروبه می شود. در واقع دیزباد در شرایطی تن به این طرح می دهد که بهترین راه ممکن برای بقایش همین طرح است. چه کسی حاضر است برای ساخت خانه با فرغان تمام مصالح را جابجا کند؟
امروز مردم دوست دارند اتومبیلشان را در پارکینگ شخصی شان پارک کنند، البته دیزبادی ها در گذشته نیز چهارپایشان را در طویله ای نزدیک منزلشان مستقر می کردند. بنابراین اقتضائات ما را به این سو می کشاند که طرح هادی را بپذیریم و به آن سمت حرکت کنیم. هر اقدامی غیر از این، دیزباد را به سوی ویرانی می کشاند. کما اینکه شما خانه های مخروب زیادی را در دیزباد می بینید که ناشی از عدم اقدام به موقع برای این طرح هستند.
امید که شورای دیزباد اقدامات لازم را در خصوص پیگیری هر چه سریعتر این طرح انجام دهد تا همه بتوانند از منافع آن منتفع شوند.