عاشقانــه ها ؛عارفانــه هـــا؛ جاودانــــه ها
از شعرای مشهورو نویسنــــدگان نامی ایـران و جهــان
کسی بیاید
ما را دعوت کند به رفتن !
به رفتن از تمام کسانی که رفته اند
و ما را درون خــــود جای گذاشتنـــد ...
مـــــرا سنگسار کنیــــد!
دل در گروی پاییــــــز
خواب بهـــــار می بینـــــم.
هادی قنبرزاده
این که میلـــــه های سلول کجا بـــه پایان می رسد
یا دیـــوارها از کجـــا شروع می شونـــد
زنـــــدانی را خوشحال نمی کنــــد
جای دریــــاهای رفتـــــه را کویــــرهای زنــده می گیرند
جای ساعت هـــای مرده را موهـــــای سفید
و جـــای کاسۀ آب را
خنجــــری بــــا خون ریختـــه شده
کنــــار آمدیم
با دردهای بیشمــــــاری که نـــامش را
زنــــدگی گذاشتند.
محمدصابر شریفی
حالا که رسیده ایم ما آخر خط
دیدیم چه خالی است سرتاسر خط
ناگاه معلم اجل املا گفت:
این جمله سر آمده ست، نقطه سر خط
شاهین شهسواری پور
شیرینـــــم و مغز سخنانـــم تلخ است
عیش همــه عالم از زبانــم تلـخ است
من هم از خویش در عذابم کـه مــدام
از گفتـن حرف حق دهانــم تلخ است
کلیم کاشانی
خوب می دانـــــم که
"تنهــــایی" مرا دق می دهــــد
عشق هم در چنتـــــه اش چیـــــــزی
از این بهتـــــر نداشت!
قیصرامین پــــور
همچنـــــــان که نــور
از تــاریکی می گریـــزد
دور خواهم شــد
آنچــنان که سایــــه ام
از سر تمام دیــــوارها کم شود
آنچنـــان دور
که کسی جــــز مرگ
سراغم را نگیــرد.
شهریار شفیعی
بس است مویــه
بــــر رویــــــای سر شده
پــــاک کـــــن اشک هایـت را
و مرا بنــــــویس
جــــوهــــــر از عشق
بیشـــتر می پایـــد.
ریتا عوده
97/3/18
"ای وای! اگر چونان فرشتگان
لذت ِ رنج را از ما دریغ می‌داشتی
و توبای بهشت
نقش ِ تیر ِ شکسته و دل ِ خون چکان را
از ما بر سینه به یادگار نمی‌داشت!
ای وای! اگر راه ِ بهشت از دل ِ جهنم نمی‌گذشت
و این کوره راه ِ آتشین
از بهشت ، ما را به هر جهنمی که می‌خواستیم نمی‌رساند!
ای وای! اگر در هر کلام کلمه‌یی گلویمان را نمی‌خراشید
و بازی‌گاه ِ کودکان ِ خاطرمان میدان ِ مین ِ خاطره‌ها نبود!
ای وای! اگر تیغ نبود
و تاج ِ خار گیسوهامان را با خون آذین نمی‌بست!
ای وای! اگر چون مُرده‌ها
مُرده بودیم
و هم‌چون آنانی که نیامدندُ نمی‌آیندُ نخواهند آمد...
از نعمت ِ هزار مرگ محروم می‌شدیم!
ای وای! اگر نبودیم!"
حسین پناهی
+ عکس را چند روز پیش از باغ گرفتم
رفتم به در خدای خود تــــوبــــه کنـم
از هر گنــــه و خطای خود توبــه کنم
تحقــیق گنــــاه می نــــمودم، دیــــدم
بایـــــــد ز ثواب های خود توبــه کنم
صغیر اصفهانی
بی خبر ماندیــــم و از دور زمــــان سالی گذشت
سالی از دوران عمــــــر ما، بــــه احوالی گذشت
هم چنــــــان کامسال گفتی: رفت سالــی ای دریغ
سال دیگر نیــــــز گویی: حسرتــــا، سالی گذشت
سالی از دوران هستــــی رفت آن سان با شتـــاب
کز بــــر ما مرغک رنگـــین پـــر و باـلی گذشت
دلفریبی هــــــــای گیتی پیـــــــش چشـــــــم آرزو
نرم نرمک، همچو مار خوش خط و خالی گذشت
شاهــــــــد آمال را ، در بــــــــر نـــــیاسودم و آه
کز بـر آئینــــــــــۂ دل ، عکس آمــالی گــــــذشت
ساعتی کز وصـــل یاری شـــــور و حالی داشتیم
ای خوش آن ساعت که با نیکوترین حالی گذشت
جز غبـــــاری نیست باقــــی، ز آن امیر شهسوار
کانـــــــدر این دشت فنـا، با ناز و اجـلالی گذشت
زین گذرگـــه چون که می باید گذشت آخـر ادیب
خـــوش گذشت آن کز هوای فـرّ و اقبـالی گذشت
ادیب برومند
سفرهای تنهایی همیشه بهترَند...
کنار یک غریبه مینشینی قهوه ات را میخوری...
سرَت را به پشتیِ صندلی تکیه میدهی تا وقت بگذرد...
به مقصد که رسیدی ، کیف و بارانیَ ت را برمیداری...
به غریبهء کنارت سری تکان میدهی و میروی...
همین که زخمِ آخرین آغوش را به تن نمیکشی...
همین که از دردِ خداحافظی به خود نمی پیچی...
همین که تلخیِ یک بغض را با خودت از شهری به شهری نمیبری...
همین یعنی ، سفرَت سلامت...
نیکی فیروزکوهی
خـــــاری ز گلستــــان جهـــان چیـــدم و رفتـم
در دود دل سوخـتــــــه پیچیــــــدم و رفتــــــم
نـــــــادیـــده و نشناختــه چـون اشـک یتیمــان
از دیـــــده بـه نــوک مـــــژه غلتیـــدم و رفتـم
نقـش هـنــــر مدعیــــان خــوانــدم و دیـــــــدم
وآیینــــــۀ صــاحب نظـــران دیــــدم و رفتـــم
باعشق زبـــــان بــــــــاز سر عقل و خـرد را
در مغلطـــه و سفسطـــــه پیچیــــــدم و رفتــم
بـــا کــوشش بسیـــار ازیــــن دفتــر مغلـــوط
خوانــــــدم ورقی چنــد و نفهمــیدم و رفتـــــم
گفتــــم ز حکیمـــــان ره ایـــــن راز بپـــرسم
چـــــون دیدمشـــــان هیــچ نپرسیـــدم و رفـتم
اکنـــون که مهیــای سفرگشتـــه ام ای دوست
آن بــــه که نگویـــــم که چه ها دیـــدم و رفتم
افسانـــه چه خوانم؟چو یکی کرمک شب تاب
لختــــی به لجــــن زار درخشیـــــدم و رفتـــم
یارب تو مرا خواندی و خود راندی و من نیز
دامــــن ز جهان تـــــو فراچیـــــدم و رفتـــــم
گفتـــــم چــــه بود راز ازل، سرّ ابــد چیست؟
پاسخ نشنیـــــــدم ز تــــو، رنجیــــــدم و رفتم
گفتی نخــــورد گنــــدم و گـفتی نخــــورم مِی
من هم چــــو پدر حرف تــــو نشنیدم و رفتــم
بـــر مرگ من ای خلق بخندیــــد که من نـــیز
در ماتمتـــــــــان دیـــدم و خندیــــــدم و رفتـم
پژمان بختیاری
بلبــــل هـــوس گلبـــــن بــــــاغم نکنــــد
پـــروانــــه هم آهنگ چــــــــراغم نکنــد
زیـــــــن گونه که روزگار برگشته ز من
گر آب شـــــوم تشنـــــــه سراغـم نکنـــد
کلیم کاشانی
امشب کنـــار غـــزل‌های من بخواب
شایـــــد جهانِ تـــو آرام‌تـر شود ..!
گر بمانيـــم ، باز بردوزيـــــم
جامـــــه اي كــز فراغ ،
چـــاك شده است
ور نمانيــم ، عذر ما بپــــــذير
اي بســــــا آرزوها،
كه خـــاك شده است
.....؟
هركـــه دارد زشمـــــا مرغ
اسيـــــــري بقفس
بــــــرده در باغي و يـــــــادِ مــنش،
آزاد كنيــــــد....
دل نخـــــواهم
جـــان نخـــــواهم
آنِ مــن کــــــو؟ آنِ مـــن؟
مولانـــــا
لنگه های چوبی درب حیاطمان گرچه کهنه اند و جیرجیر می کنند
ولی خوش به حالشان که لنگه ی همند…
حسین_پناهی
اما اگر هیــــــچ چیــز
نتوانــــــد ما را از مرگ برهانـــــد
لااقل عشــق
از زنـــــدگی نجاتمـــــان خواهد داد.
پابلو نرودا
آخرین منزل ما کوچه ی سرگردانی است
در بـــه در، در پی گـم کردن مقصد رفتیم
فاضل نظری
بغلم کن که از ایـــن دربـــه دری می تـرسم
و از ایـــن وحشت و این بی خبری میترسم
مدتــی هست که از خانـــه ی امنـــــم دورم
بغلم کن کـــه مــن از هر خطــــری میترسم
هی خبـــر پشت خبـــر بـاز درختـــی افتـــاد
من تنـــم ساقـــــه و از هر تبـــری میترسم
اگر از رخوتِ دنیـــــــا و زمین شعـــر شدم
علت آن است کـــه از بـــی اثـــری میترسم
آی مردم بخــــــدا روز قیـــــامت شده است
من از ایـــــن تیتر به ظاهر خبـری میترسم
تا کـــــه احوال دل و دیــده ی ما بـارانیست
ازخـــودم, از تــو و از پشت سـری میترسم
امیر_اخوان
توفان بزند برتـــن شهری که در آن خانـــه نداری!
غمگین تــــر از این شهر٫
مگر شهــر کسی هست
(یداله طاهری)
نـه!
کاری بـــه کار عشق نــــــدارم!
من هیــچ چیـــز و هیــــچ کسی را دیگر،
در این زمانــــــه دوست ندارم...
"قیصر امین پور"
بـــدخواه کسان هیــــچ به مقصـــد نرسد
یک بــــد نکند تــــا به خودش صد نرسد
من نیک‌تــــو خواهم و تـــوخواهی‌بد من
تـــو نیک نبینــی و بــــــه من بــــد نرسد
حضرت_خیام
به وفای تـــــو طمع بستـــــم و عمر از کف رفت
آن خطــا را به حقیقت کم ازیـــــن تـــاوان نیست
صــــبر بــــر داغ دل سوختـــــه بایـد چون شمع
لایـــــقِ صحبت بـــزم تــــــو شـدن، آسان نیست
هوشنگ_ابتهاج
در جوخه هاي اعدام ...
پس از شنيدن فرمان آتش سربازي زودتر از همه شليك مي كند .
سربازي ديرتر ...
و ديگر سربازها، در ميانِ اين دو ...
قسم به مكث،
به اختلافِ زمانيِ ميان دو شليك .
ما همه سربازيم ...
آن كه زودتر ماشه مي چكاند .
جلاد ...
آن كه ديرتر شليك مي كند ...
عاشق ...
و مابقي مأموريم ...
گاهي اما يكي ...
اسلحه اش را به سمت دهاني نشانه مي رود
كه فرمان آتش داده است
اوست كه تنهاست ...
اوست كه تنهاست ...
حسن آذری
