مدرسه دیزباد 80 ساله شد

امسال در زمان نوحصار بار دیگر از کنار مدرسه دیزباد عبور کردم. مدرسه ای که پدرم و پدر بزرگ و مادر بزرگم در در آن تحصیل کرده اند. مدرسه ای که بسیاری از دیزبادی ها و روستاییان تحصیل کرده روستاهای اطراف دیزباد در آن دانش آموخته شده اند.

مدرسه دیزباد خود به تنهایی گویای حرف های ناگفته ای است که طی سالیان متمادی در ذهن و اندیشه بسیاری از مردم وجود داشته است.

ورود مدرسه در ایران با سختی تمام میسر شد چراکه مردم ایران در بسیاری از مناطق آن را علم کافری دانسته و از آن احتراز می کردند اما در دیزباد مدرسه با دستان توانمند دیزبادی ها و با کمترین مشکل بنیان گذاشته شد.

امروز مدرسه دیزباد که از سال 1312 تاسیس شده، 80 ساله می شود. این بدان معنی است که اگر شخصی در دیزباد 87 ساله باشد می توانسته در این مدرسه در زمان قانونی تحصیل خود را شروع کرده باشد.

مدرسه دیزباد اگر چه توسط سر سلطان محمد شاه، امام شیعیان اسماعیلی ساخته و به نام ناصر خسرو شاعر، فیلسوف و دانشمند اسماعیلی نام گذاری شده بود اما همچون باران رحمت بر تمام دیزبادی ها اعم از اسماعیلی و غیر اسماعیلی بارید و سبب شد مردم این دیار فرهنگ و اقتضائات متفاوتی نسبت به سایر افرادی که در روستا زندگی می کردند، پیدا کنند.

این افراد پس از فارغ التحصیلی به شهرها آمدند و برخی اوقات نیز از ایران مهاجرت کردند و دنیایی متفاوت از آنچه در واقع از یک روستایی انتظار می رفت را تجربه کردند.

مدرسه ناصر خسرو دیزباد ثمره اندیشه ای است که ریشه در عقلانیت دارد. عقلانیتی که توسط حضرت علی (ع) پرورده شده و به عنوان میراث به ما رسیده است.

در سایه این عقلانیت است که امروز دیزبادی ها اعم از اسماعیلی و دوازده امامی در کنار همدیگر به توسعه روستای خود می اندیشند. در سایه این عقلانیت است که می توان در آینده شاهد ترقی و توسعه روزافزون دیزباد بود. فقط کافی است که امروز نگاهمان، رویکردمان و حرفمان همه در جهت توسعه باشد. توسعه ای که از توسعه فرهنگی شروع شده و به توسعه اجتماعی و توسعه اقتصادی ختم می شود.

امید که در این مسیر الله قادر مارا راهنمایی و هدایت کند که من الله التوفق.