دیزباد وطن ماست
سایت رسمی روستای دیزباد علیا (بالا) از توابع شهرستان نیشابور در استان خراسان رضوی ایران.
دیزباد وطن ماست
سایت رسمی روستای دیزباد علیا (بالا) از توابع شهرستان نیشابور در استان خراسان رضوی ایران.جمیله وکیلی؛ دوچرخه سوار ایرنگردی که از دیزباد عبور کرد
«دیزباد وطن ماست»- امروز در میان پیام های زیادی که معمولا از گوشه کنار دریافت می کنم، با پیام جالبی برخوردم.
متن پیام اینچنین بود: «سلام و عرض ارادت
سایکل توریست و ایرانگرد هستم، هفته پیش مسیر مشهد-نیشابور را رکاب زدم. بارها نام دیزباد را شنیده ام، خوشحال می شوم در شناخت دیزباد بخصوص فرهنگ مردم راهنمایی کنید.
jamilehvakilii@ اینستا»
جمیله وکیلی نامی بود که وقتی در اینترنت جستجو کردم، متوجه مخاطب نازنینی شدم که در دورانی که اکثر افراد در آن جایگاه به نصیحت نوادگانشان می پردازند، پای بر رکاب دوچرخه نهاده و ایرانگردی را با شعاری بسیار آشنا برای مردم دیزباد، آغاز کرده است.
شعار وی این بوده است: «پیش به سوی دنیایی عاری از زباله»!
جالب اینجاست که ایشان به درستی سایت دیزباد وطن ماست را پیدا کرده است و ما نیز به ایشان خیر مقدم گفته و امیدواریم که در مسیر بازگشت به دیزبادتشریف بیاورند. همچنین به ایشان و همرکابشان عرض خیر مقدم داشته و می گوییم که مردم دیزباد نیز بر راه شما استوارند. ما نیز روستای خود را عاری از زباله کرده ایم.
به گزارش خواندنی نسیم سهیلی، روزنامه نگار روزنامه خراسان توجه فرمایید:
خراسان/ بعضی از ما وقتی پا به سن می‌گذاریم و از میان سالی عبور می‌کنیم، دنیا برایمان به آخر می‌رسد و به محض بازنشسته شدن، خودمان را نیز از همه تفریحات بازنشسته می کنیم! اما هنوز کسانی پیدا می شوند که گوش شان به این حرف ها بدهکار نیست و دنبال آرزوها و اهداف شان هستند. برای این آدم ها سن واقعا مصداق یک عدد در شناسنامه است! به همین منظور و چند روز مانده به آمدن فصل زیبای بهار با دو بانوی دوچرخه سوار مشهدی همکلام می شویم که گرچه از سنین میان سالی گذر کرده اند اما عشق و امید به زندگی، شور دیدن ایران و سفر کردن هنوز در دل شان جوان است.
سفرهایی ساده، ارزان و بدون آلایندگی
«جمیله وکیلی» و «شیرین کامرانیان» دو بانوی دوچرخه سوار و ایرانگرد که هر دو بیش از 60 سال دارند، نخستین و طولانی‌ترین سفرشان را شهریور ماه امسال از مشهد آغاز کردند. آن ها در این سفر تا اردبیل پیش رفتند و در همدان، رکاب زنی مسیری به طول 2300 کیلومتر در 37 روز را به پایان رساندند. دومین سفر آن ها رکاب زنی در خط ساحلی جنوب بود که اول بهمن از آبادان شروع شد و پس از طی شهرها و بنادر به بندر لافت رفتند و در جزایر قشم، هرمز و هنگام نیز به طور کامل رکاب زنی کردند. مسافت طی شده در این سفر نیز 1500 کیلومتر بود. این دو بانو شعار گردشگری رکاب زنی شان را «پیش به سوی دنیای عاری از زباله» انتخاب کرده اند. آنها همچنین می‌خواهند نشان دهند که می توان سفرهایی ساده، ارزان قیمت، پر از تجربه جذاب و فراموش نشدنی را بدون آلایندگی محیطی تجربه کرد.
«جمیله وکیلی»، 61 ساله و کارشناس زبان انگلیسی:
هدفم دیدن نقطه نقطه سرزمین زیبای‌مان است
«جمیله وکیلی» متولد 1336 و کارشناس زبان انگلیسی است. این بانوی دوچرخه سوار و گردشگر قبل از دوچرخه سواری، پیگیر کوهنوردی، سنگ نوردی و غار نوردی بوده و پنج رشته کوه بلند ایران را فتح کرده است. او سپس دوچرخه سواری را از ابتدای راه آغاز کرد و به گفته خودش حتی بلد نبود سوار دوچرخه شود و طبیعتا آن قدر زمین خورد تا یاد گرفت. «وکیلی» درخصوص چگونگی برخورد خانواده با سفرهایش می گوید: «خانواده همیشه مشوق من بودند اما قبل از شروع سفر، ما و خانواده هایمان به این دلیل که دو خانم تنها بودیم و می خواستیم مسیر ناآشنایی را رکاب بزنیم از بابت امنیت نگرانی هایی داشتیم اما خوشبختانه به هیچ مشکل خاصی برنخوردیم.»
در سفر با دوچرخه، سختی نمی‌بینم
این بانوی ایرانگرد شناخت ایران را هدف اصلی خود می داند و بیان می کند: «عاشق این ورزش هستم. با دوچرخه می توانی قدم به قدم کشور را ببینی. درصورتی که ماشین این امکان را ندارد و از خیلی جاها عبور می کند. ایران همه جایش زیباست و من معتقدم تا زمانی که نقطه نقطه ایران را ندیده ام، به خارج از کشور سفر نکنم. برنامه بعدی من دیدن غرب کشور است.» او درباره سختی های این نوع سفر می گوید: «زمانی که رکاب می زنم تنها لذت می برم و سختی خاصی در برنامه ها نمی بینم چون قبلا کوهنوردی کردم و به شرایط سخت عادت دارم. در مسیر گردنه حیران که سربالایی و سرازیری های زیادی داشت، من تنها لذت می بردم و تلاشم این است تا انتهای هر برنامه ای بروم. دوست ندارم آن را نیمه رها کنم.»
از مهمان نوازی مردم شوکه ام
او به مهمان نوازی مردم اشاره می کند و می گوید: «مردم به ویژه جنوبی ها برایمان سنگ تمام گذاشتند، برخورد شان عالی بود و همیشه از ما استقبال می کردند در حدی که گاهی شوکه می شدم. شبی نبود که بخواهیم جایی را اجاره کنیم و در طول این مدت تنها دو شب از مسجدها برای اقامت استفاده کردیم. حتی کسانی که از کنارمان عبور می کردند، بطری آب، میوه و خوراکی به ما تعارف می کردند. درسفر جنوب، در جاده بودیم که ماشینی با این که فاصله زیادی داشت خودش را به ما رساند و راننده فلاسک چای و مقداری شکلات به ما داد و گفت که همین کار از دستش برمی آمده.»
مردم عکس ما را به والدین شان نشان می دهند
این بانوی ایرانگرد درباره یکی از جالب ترین خاطره هایش می گوید: «چیزی که برای اغلب مردم جالب بود و به خاطر آن با ما عکس می گرفتند، این بود که می خواستند آن ها را به پدر و مادرهایشان که همسن ما بودند و با دارو زندگی می کردند، نشان دهند. به نظر من انسان تا زمانی که زنده است باید زندگی کند. در فرهنگ ما وقتی به 50 سالگی می رسیم، فکر می کنیم دیگر همه چیز تمام شده و دست از هر نوع فعالیتی می کشیم اما من می گویم از 50 سال به بعد تازه دوره جدیدی از زندگی انسان شروع می شود که باید برای خودش زندگی کند. چون پیش از آن متعلق به خانواده و جامعه بوده و وظایفی داشته که حالا تا حدودی از آن فارغ شده است.»
«شیرین کامرانیان»، 63 ساله، استاد دانشگاه:
باور کنید با دوچرخه هم می‌شود سفر کرد
«شیرین کامرانیان» دیگر بانوی دوچرخه سوار نیز متولد 1334 در مشهد است و کارشناسی پرستاری دارد. او در سال 90 بازنشسته شد و تا پنج سال پس از آن نیز در دانشگاه آزاد به عنوان مدرس مشغول به کار بود. رشته اصلی ورزشی‌اش کوهنوردی است وارتفاعات زیادی در ایران، همچنین تعدادی از قله های خارجی از جمله آرارات ترکیه،آراگاتس ارمنستان، آدامز پیک در سریلانکا و بلندترین قله آفریقا یعنی کلیمانجارو را فتح کرده است. این بانو در خصوص شروع دوچرخه سواری و ایرانگردی می گوید: «از 10 سال پیش در رشته دوچرخه سواری کوهستان و از سال 94 در رشته سایکل توریستی فعالیت جدی خود را آغاز کردم. در ضمن در هفته به طور متوسط سه برنامه دوچرخه سواری تمرینی دارم.»
دوچرخه سواری به انسان انرژی می دهد
او هدفش از این سفرها را گسترش فرهنگ دوچرخه سواری برای کمک به حفظ محیط زیست بیان می کند و می افزاید: «بزرگ ترین انگیزه من برای دوچرخه سواری علاقه مندی به آن بود و این که این وسیله، ساده و بدون آلایندگی است و می تواند محیط زیست را از مشکلاتی که امروز با آن دست به گریبان است نجات دهد. دوچرخه و سفر انرژی لازم را به انسان می بخشد، سلامتی روح وجسم را تضمین می کند و باعث قدرتمند شدن فرد می شود.»
رفتار جالب زوج گرگانی با این مسافران
«کامرانیان» درباره خاطرات تلخ و شیرین سفرهایش می گوید: «نکته جالب برای مردم این بود که ما دوتا خانم بالای 60 سال بودیم که در مسیری طولانی قرار بود رکاب بزنیم و زیباترین لحظات در سفر برای من زمانی بود که لبخند رضایت و تشویق زنان و دختران هموطنم را می دیدم. خوشبختانه در طول مسیر سفر چه ساحل شمالی و چه ساحل جنوب مردم مهربان کشورمان ما را حمایت و پشتیبانی کردند و ما با امنیت کامل توانستیم سختی های سفر را پشت سر بگذاریم. محبت‌های بی دریغ مردم کشورمان هرکدام خاطره ای بس زیبا و شیرین برای ما ساخت. مثلا در سفر شمال هنگامی که وارد گرگان شدیم یک زوج گرگانی با اصرار بسیار زیاد از ما که تعدادمان هم زیاد بود، دعوت کردند به منزل‌شان برویم. آنها با وجود داشتن فرزند کوچک آپارتمان خودشان را ترک کردند و به منزل پدری شان رفتند تا ما بتوانیم استراحت کنیم.
دوچرخه سواری جاده ای نیازمند حمایت است
او درباره مسیر جاده ای کشور گلایه هایی دارد که شنیدنی است: «بدیهی است که دوچرخه سواری شهری و جاده ای هنوز در کشور ما جایگاه خودش را به دست نیاورده و رکاب زنی در جاده به خصوص جاده های بدون شانه خاکی با وجود رفت و آمد ماشین‌های سنگین فوق العاده خطرناک است. دولتمردان و دلسوزان جامعه باید توجه بیشتری به این رشته ورزشی برای حفاظت از محیط زیست وکمک به حل مشکلات آلودگی هوا داشته باشند. مانند کشورهای پیشرفته که بسیاری از مشکلات را با فرهنگ استفاده از دوچرخه به حداقل رسانده اند.»
خوشحالیم که خانم وکیلی و خانم کامرانیان از دیزباد عبور کردند و خوشحالیم که پیامتان را دریافت کردیم. بدانید که ما هم مثل شما به طبیعت متعهدیم و امیدواریم که گروه هایی از دیزباد نیز مسیر شما را طی کنند. شاد باشید و پر انرژی و امیدواریم که مسیر خود را تا جاییکه می توانید ادامه دهید و پیاممان را جهانی کنید.
گزارش برگزاری پویش دیزباد پاک
«دیزباد وطن ماست»- پویش دیزباد پاک با حضور حداکثری دیزبادی ها برگزار شد و طی آن دیزباد عزیزمان پاکیزه شد.
به گزارش دیزباد وطن ماست، این برنامه که با یک سلسله دعوت همراه بود و اطلاع رسانی خوبی برای آن صورت گرفت بار دیگر دیزباد را به پاکیزه ترین روستای کشور تبدیل کرد.
در طی برنامه آموزش احیا قلبی ریوی توسط منصور میرشاهی، یکی از والانتران خانه هلال دیزباد به شرکت کنندگان در پویش دیزباد پاک داده شد.
فراخوان شرکت در پویش " دیزباد پاک"
«دیزباد وطن ماست»- فراخوان شرکت در پویش " دیزباد پاک" توسط روابط عمومی خانه هلال دیزباد اطلاع رسانی شد.
به گزارش دیزباد وطن ماست، روابط عمومی خانه هلال دیزباد با برگزاری این چالش در صدد حضور حداکثری علاقه مندان به حفظ محیط زیست پاک دیزباد است.
در پیام این پویش آمده است: بدینوسیله از عموم اهالی فرهیخته دیزبادی دعوت می شود، تا با مشارکت در «پویش دیزباد پاک» دیگر بار دیگر، فرهنگ اصیل زیست محیطی خود را به نمایش گذاشته و در آستانه فرا رسیدن نوروز و بهار دلنشین، منظر روستایمان را پاکیزه کنیم و این پویش را جلوه گاهی سازیم از فرهنگ ناب دیزبادی ... چه آنکه ما ... رشد یافته در دامان طبیعتیم.
این برنامه با پیشنهاد شورای خانه هلال دیزباد و همکاری شورای اسلامی دیزباد، دهیاری دیزباد و گروه همیاران طبیعت دیزپاک برگزار خواهد شد.
زمان : جمعه ۲۰ اسفندماه ۱۴۰۰ از ساعت ۹ الی ۱۳
همیاران گرانقدر این پویش را به صرف ناهار، میزبانیم.
توصیه هایی برای تمیز نگاه داشتن دیزباد
«دیزباد وطن ماست»-فرخ میرشاهی در باب تبدیل دیزباد به تمیز ترین روستای ایران می نویسد: «بهترین و شاید ساده ترین راه برای تمیز نگه داشتن دهمان اول باید از خودمان شروع کنیم.»
وی پیشنهاداتی برای آغاز تمیز نگه داشتن دیزباد می دهد:
۱-به جای اینکه پاکت چیپس و یا بطری نوشابه را بعد از اتمام بیندازیم دور باید ان را مچاله و در جیبمان کنیم.
۲_ باید هر هفته در جماعتخانه و مسجد به مردم و مخصوصا بچه ها در تمیز نگه داشتن ده یاداوری شود.
۳- خوشبختانه اکثر جوانها تلفن همراه دارند ما میتوانیم هر وقت در منطقه ای زباله دیدیم از محل عکس گرفته و ان را روی سایت بگذاریم این کار هم باعث می شودکه مردم را از یک طرف به تمیز نگه داشتن ده حساس کنیم و از طرف دیگر کمپین دیزباد راحت تر می تواند برای جمع اوری اقدام کند.
پیشنهادی برای تمیز تر شدن دیزباد
«دیزباد وطن ماست»- فرخ میرشاهی در یادداشتی پیشنهادی برای تمیزتر شدن دیزباد می دهد و البته این پیشنهاد کاملا قابل تامل است و قطعا تا کنون نیز برنامه های مشابه اجرا شده است.
وی گفت: بیایید از گردشگرانی که برای تفریح چه به صورت خانوادگی و چه گروهی به دیزباد میاییند مبلغی نقدی قابل توجهی گرفته شود
در عوض یک پلاستیک برای زباله ها به آنها داده شود و به آنها چه به صورت شفاهی و نوشتنی اعلام شود که هنگام بازگشتشان کیسه زباله گرفته و
پولشان برگردانده می شود.
