«دیزباد وطن ماست»- فضای دیالوگ در شبکه های اجتماعی باعث شده است که در باب دیزباد سخنان زیادی گفته شود. هر کدام از این سخنان در جای خود بسیار سازنده و موثر است.
در این بخش نکته ای توسط یکی از دیزبادی ها از روستای فخر داوود گرفته شده است که به شرح ذیل طرح می شود: چند وقت پیش به دلیل کنجکاوی و داشتن مهمان خارجی قبل از ورود به جاده دیزباد برای دیدن فخر داوود وارد جاده این روستا شدیم. اولین چیزی که به چشم مهمان و خوشمون اومد کاجهای اول جاده بود که بسیار زیبا کاشته شده بود و کاملا قد کشیده و سرحال به نظر می رسیدند - در ورودی جاده دیزباد چند سال پیش هم فک می کنم درختان توت کاشتن و همون سال ابیاری تانکرهای ابرسان رو به چشم دیدم ولی متاسفانه به نظر با عدم پیگیری و مراقبت نیمی از درختان خشک شدن و نیمی دیگر هیچ رشد محسوسی نداشتم.
چه خوب می شه در ورودی جاده اصلی درختی به نام خود بکاریم و خودمونو مجاب کنیم هر دفعه پایه یکی از درختان در راه رفت یا برگشت دیزباد ابیاری انجام بدیم (البته این حرکت باید بصورت خود جوش و مانند یک حرکت مدنی انجام بشه)- هم در ابادانی روستامون کمکی کردیم هم زیبایی به وجود اوردیم هم کمکی در حفظ طبیعت داشتیم- شاید روزی برسه که دوست داشته باشیم زیر همین درختان از سایشون استفاده کنیم- به نظر من خیلی مهمه که ما چه چیزی به نسل بعد انتقال می دهیم.–
در انتها بحث اینکه همه همسو باشیم و چه درختی بکاریم هم مهم هست – از دیدگاه من شاید کاج بهترین و سر سخت ترین درخت باشه و بهتر باشه توت بعد از بزرگ شدن و به دلیل داشتن میوه افراد رو به سمت خودش جذب می کنه و باعث اسیب و شکستن شاخه ها توسط افراد عبوری می شه -
این نظر اگرچه در یک نگاه جالب به نظر می رسد اما باید از منظر کارشناسی بررسی شود و سپس در مورد آن گفتگو کنیم. لذا چنانچه شخصی در این خصوص بحثی قابل طرح دارد در بخش نظرات منتظر خواهیم بود.