اصناف 724 به روستای دیزباد پرداخت

«دیزباد وطن ماست»- سایت اصناف 724 در مطلبی تحت عنوان «دیزباد، روستای صد در صد باسواد ثبت شده یونسکو و دارنده اولین برق خصوصی ایران» به روستای دیزباد بالا پرداخت.

 به گزارش دیزباد وطن ماست، این گزارش می نویسد: دیزباد نام یک روستا واقع در بخش زبرخان شهرستان نیشابور (دیزباد بالا) و یک روستا واقع در بخش احمد آباد شهرستان مشهد (دیزباد پایین) و منطقه ‌ای مابین شهرستان مشهد و نیشابور در استان خراسان رضوی است. از نامهای دیگر آن دژآباد، دزباد، چهل ‌اشکوب و قصرالرّیح می باشد.

روستای دیزباد بر روی دامنه‌ های جنوبی رشته کوه‌ های بینالود و به صورت شرقی-غربی استقرار یافته که یکی از معروفترین روستا های پلکانی  ایران است.

این روستا روی سلسله جبال بینالود و در میان رودخانه‌ ها و چشمه‌ های جوشان و باغ‌ های سرسبز قرار دارد. روستایی پر از توربین‌ های بادی که وقتی به چند کیلومتری آن می ‌رسید تغییر ناگهانی دما را به خوبی حس کرده و خنکای ناشی از آب ‌و هوای مطبوع آن، حال و هوای روح و جسمتان را عوض می ‌کند.

دیزباد پایین منطقه ای خشک و هموار است و مردم به کشاورزی و دامداری مشغولند اما دیزباد بالا یا علیا منطقه ای کوهستانی و مملو از باغ و کندو می باشد. اولین مدرسه ملی روستایی و دولتی روستایی ایران در سال 1312 در این روستا تاسیس شد.

مدرسه ای به سام ناصرخسرو که نقش مهمی را در فرهنگ این ناحیه داشته و باعث شده همه ساکنان باسواد باشند به طوری که اسم روستا در سال ۱۳۴۸ به عنوان روستایی که تمام مردمش باسواد هستند در لیست یونسکو قرار گرفت. این روستا در طول حیات خود فارغ التحصیلانی داشته که باعث افتخار همه روستاییان ایران به شمار می روند. یکی از آن ها «امام‌ قلی خاکی خراسانی» است که از شاعران معروف در قرن ۱۱ هجری قمری است. شخصیت معروف دیگر این روستا محمد فدایی خراسانی، شاعر و نویسنده قرن ۱۲ هجری قمری می باشد. امروز بیشتر مردم روستا در دانشگاه تحصیل کرده و برای پیشرفت بیشتر به شهرهای مجاور رفته اند اما زادگاه پدری شان را فراموش نکرده و در ماه های گرم سال به آن سر می زنند.

بافت روستا پله کانی می باشد و خانه ها همگی جنوبی و رو به قبله هستند. این ویژگی سایه تابستان و عدم یخبندان در زمستان را برای مردمان این روستا به ارمغان می آورد. سقف خانه ها چوبی و هر سقف حیاط خانه دیگر می باشد. بیشتر مردم این روستا ساکن مشهد و نیشابور هستند و در فصل های بهار و تابستان برای کارهایی مثل باغداری به روستا برمی گردند. اکثر مردم دیزباد بالا، باغداری را به عنوان شغل دوم خود انتخاب کرده اند اما در نظر بیشتر آن ها باغداری تنها بهانه ای برای بودن در زادگاه است نه کاری برای پول درآوردن و امرار و معاش. از دیرباز شغل بیشتر ساکنان این محل باغداری بوده و امروز هم این شغل هچنان ادامه دارد البته اغلب به شیوه ای نوین، به طوری که این روستا به صادرکننده آلبالو و گیلاس به اروپا و حاشیه خلیج فارس تبدیل شده است. خاک حاصلخیز، آب گوارا و سطح آگاهی و سواد مردم زمینه ساز رشد محصولات عالی باغی در این روستا شده است، محصولاتی مثل آلو، سیب، زردآلو، گردو، گیلاس، توت که در بین آن ها گیلاس، گردو، سیب، آلبالو و آلو فراوان ترند. همین که هنگام برداشت محصول فرا می رسد ناگهان تعداد جمعیت روستا دو برابر می شود، کسانی که برای چیدن و چشیدن طعم خوشایند میوه ها راهی این روستا می شوند.

در زمان حمله مغول این روستا به نام آسیاب های بادی معروف بود. در آن زمان روستا از گزند حملات مغول دور ماند برای همین مردم از اطراف برای آسیاب گندم های خود به دیزباد می رفتند.

در این روستا گیاهان دارویی زیادی می روید که تنوع آن ها خارق العاده است و خانواده های زیادی با جمع آوری و فروش آن ها امرارمعاش می کنند. با فرا رسیدن فصل بهار ارتفاعات روستا مملوء از گیاهانی مثل گل ختمی، پرسیاوشان، شاه تره، خاکشیر و … می شود که به غیر از خلق چشم اندازهای دیدنی، خواص زیادی هم دارند.

مراسم چیله بجست (گویش محلی) یکی از زیباترین مراسم اهالی دیزباد می‌باشد.

این رسم در دیزباد و برخی از روستاهای نیشابور در شب آخر بهمن ماه به پاسداشت نعمت‌های الهی برگزار می‌گردد و شباهت بسیاری به مراسم چهارشنبه سوری باستانی ایرانیان دارد.

مراسم نوحصار معروف ترین مراسم اهالی دیزباد می‌باشد.

اکثریت اهالی دیزباد اعم از ساکنین روستا و شهرها و نیز دیزبادی‌های مقیم خارج از کشور سعی می‌کنند در این مراسم شرکت نمایند. در گویش محلی نو به دره یو شکلی می‌گویند که قسمت اول مراسم در آن برگزار می‌گردد، حصار نیز قلعه‌ای در دورترین اراضی روستاست که شاهد برگزاری قسمت دوم مراسم می‌باشد. در مورد این مراسم دو روایت ذکر شده: اول اینکه توسط شخصی عارف به نام امامقلی معروف به خاکی خراسانی که از مشاهیر دیزباد می‌باشد نقل شده و روایتی است از سیر سلوک این عارف. روایت دوم که بی شباهت به روایت اول نیست بیان می‌کند که این سنت از کتاب منطق الطیر عطار نیشابوری و حدیقه الحقیقه سنایی و چند اثر عرفانی دیگر نشات گرفته و مضمونی از شرح سلوک و معراج عرفا می‌باشد. هرچند این مراسم تا حدود زیادی با این دو روایت همخوانی دارد ولی هر دوی آنها سینه به سینه نقل گشته و در مورد صحت آنها نمی‌توان نظری قاطع داد. در این مراسم که از سحرگاه شروع می‌شود برگزارکنندگان به صورت گروهی (هر گروه معمولاً از فرزندان و عروس و دامادها و نوه‌های هر بزرگ خاندان تشکیل می‌شود البته قابل ذکر است به دلیل کثرت ازدواج فامیلی یا داخل روستایی که بشدت بین اهالی در دیزباد رایج می‌باشد این گروه‌بندی را نمی‌توان بطور کاملاً قطعی تصور کرد) تا ظهر در قسمت اول اتراق کرده و پس از آن با عبور از دو وادی در قسمت اول و پنج وادی در قسمت دوم و در مجموع هفت وادی عشق به فنا فی الله می‌رسند.

باد محلی منطقه دیزباد با توجه به شرایط مناسبی که دارا می‌باشد، دارای جنبه اقتصادی محسوب می‌شود. این باد با گسترش تفکر استفاده از انرژی‌های نو در سطح جهان و کشور بعنوان کانون تأمین انرژی آینده منطقه مد نظر قرار گرفته‌است. مهمترین مزیت این باد مناسب بودن آن برای تولید انرژی برق است. همچنین در تابستان تا حدود زیادی به تعدیل و لطافت هوا در مناطق میانی و شمالی دشت نیشابور کمک می‌کند. با توجه به این شرایط نیروگاه بادی دیزباد در سال ۲۰۰۲ در این منطقه احداث شد.

معرفی دیزباد در کانال های تلگرامی

«دیزباد وطن ماست»- توسعه ارتباطات در چند سال اخیر باعث شد که دیزباد بیش از پیش در فضاهای مختلف به اطلاع مردم رسانیده شود. 

کانال اجتماع مشهد در پیامی به روستای دیزباد پرداخت. به گزارش دیزباد وطن ماست، در این پیام آمده است: روستای دیزباد از توابع شهرستان نیشابور، پس از ماسوله گیلان، زیباترین روستای پلکانی ایران است و گفته می‌شود باسوادترین روستای ایران است.

دیزباد روستایی است که مردم آن ۱۰۰ درصد باسواد هستند. نخستین مدرسه روستای دیزباد در سال ۱۳۱۲ تأسیس شد و ناصرخسرو نام داشت. این روستا توانسته است نخبگانی را به جامعه تحویل دهد که موجب مباهات همه روستاییان شده و در سال ۱۳۴۸ به‌عنوان یکی از معدود روستاهای با ۱۰۰ درصد باسواد جهان در یونسکو به ثبت رسیده است./قدس

@Ejtemaeemashhad

نقل خاتون شرق از: «دیزباد» وفادار به قانون زمین!

«دیزباد وطن ماست»- روزنامه ایران در مطلبی با عنوان « «دیزباد» وفادار به قانون زمین!» به دیزباد پرداخته است که این مطلب در سایت خاتون شرق نقل شده است. 

به گزارش دیزباد وطن ماست، «دیزباد» وفادار به قانون زمین!پاییز هزار رنگ، «دیزباد» را در آغوش کشیده است. گنجشک ها باغ های دیزباد در کوه بینالود را روی سرشان گذاشته اند. اینجا در ۸۰ کیلومتری جاده مشهد- نیشابور، اهالی یادشان مانده کاری نکنند که به قانون زمین بر بخورد.

اهالی دیزباد آنقدر به این قانون که سهراب سپهری شاعر کاشانی در قاموس شعر مصوب کرده، پایبندند که نه سیل می تواند به آنها آسیبی بزند نه خشکسالی خم به ابروی آنها بیاورد. گنجشک ها در روستای دیزباد صاحب ملک هستند. هر دیزبادی موظف است در ساخت خانه اش لانه ای برای پرندگان بسازد. اهالی لابه لای درخت ها هم لانه های رنگی گذاشته اند. در داخل استخرهایشان هم حتما چوب کوچکی وجود دارد تا پرنده تشنه روی آن بنشیند و بی هراس از غرق شدن، آب بنوشد. پرنده ها هم با خوردن آفات مهربانی دیزباد را بی پاسخ نمی گذارند، اما میزبانی از پرنده ها توصیف کوچکی از رعایت قانون زمین و احترام به «زمین مادر» در دیزباد است.

در ورودی روستا المانی به شکل دی ان ای (عامل انتقال وراثت) پیچ و تاب خورده، به خانه کبوتری می رسد و یک قلم. محمود کردی، دهیار روستای دیزباد بالا (رئیس شورای اسلامی دیزباد) این المان را نشانه ای بر وجود ژن فرهنگ حفظ محیط زیست در دیزباد می داند که از نسلی به نسلی دیگر می رود. تحول در این روستا با ساخت مدرسه شروع می شود. دیزبادی ها اولین مدرسه غیرانتفاعی روستایی کشور را در سال ۱۳۱۸ برای خودشان می سازند. روستای دیزباد بن بست است. در دل کوه بینالود سقف خانه همسایه حیاط خانه دیگری شده است. سایه همسایه روی سر همسایه دیگر آنقدر بالا رفته تا قصه روستای پلکانی دیزباد روی کوه حک شود. اما در آن سال ها امکان تردد خودرو به روستا وجود نداشت، بنابراین از آموزش و پرورش وقت کاری برای دیزبادی ها برنمی آید. بنابراین خود آستین بالا می زنند و اولین مدرسه روستایی را به نام «ناصرخسرو» می سازند. دیزباد همان سال ها هم صاحب دبیرستان غیرانتفاعی می شود تا از روستاهای اطراف هم برای تحصیل به دیزباد بیایند. راه شوسه را هم اهالی خود به دیزباد می کشند. بیل و کلنگ برمی دارند و ۲۵ کیلومتر راه را به دل بینالود می برند. اوایل دهه ۵۰ بی سوادی در روستا ریشه کن می شود تا به عنوان نخستین روستای باسواد تیتر سال ۵۱ روزنامه کیهان شود. آنها در دهه ۴۰ نیز اولین شبکه برق خصوصی را به نام خود زدند تا برخلاف سرنوشت تلخ بسیاری از روستاهای ایران که در چند دهه گذشته متروک و خالی از سکنه شدند، مهاجرت معکوس را رقم بزنند. 

قانون زمین

محمود کردی، دهیار روستا (رئیس شورای اسلامی دیزباد) بازنشسته منابع طبیعی است. بسیاری از دیزبادی ها مثل او تحصیلات آکادمیک دارند. کردی اما اعتقاد دارد که مردم با دانش بومی کوه بینالود را در دیزباد حفظ کردند. بینالود قبل از این حفاظت تمام قد، زیر سم ۲۲ گله دام بود. گله ها پوشش گیاهی اش را می چریدند و خاکش را سست می کردند.

مردم روی خاک کوهستانی آن گندم، جو و نخود می کاشتند تا باز هم فرسایش خاک سرعت بگیرد. در جنگ جهانی دوم ایران به محاصره درآمد و فقر و قحطی به جان مردم افتاد. محیط زیست هم از این رهگذر آسیب بسیار دید. گونه های درختی برای سوخت قطع شدند و گونه های جانوری شکار. به گفته حسین خافی، مسئول روابط عمومی شورای روستا، در همین زمان بود که گونه های درختی چون ارس، کفچیر، داغداغان و… از بین رفت.

پس از جنگ جهانی دوم،  دیزبادی ها چتر حفاظت را به روی بینالود کشاندند. پوشش گیاهی از بین رفته بود. برخی گونه های جانوری چون پلنگ و خرس از منطقه گریخته بودند. آنها ابتدا دام شان را کم کردند و تعداد آنها را به یک گله رساندند. به گفته زهرا کردی، رئیس شورای روستا،(دهیار دیزباد) زمین ها برای چرا قرق شد. دام نمی تواند هر جا که بخواهد، بچرخد و بچرد. زمین چرا هر سال عوض می شود تا چراگاه قبلی خود را احیا کند. دفتر کشت دیم را هم در زمین های کوهستانی بستند و دیگر گندم، جو و نخود نکاشتند. دیم خاک زمین را سست می کرد و هر بار سیل اتفاق می افتاد، فرسایش خاک شدت می گرفت. برداشت گیاهان دارویی بینالود در حوزه دیزباد را هم ممنوع کردند. در روستاهای اطراف آنقدر گیاهان دارویی کوهی را می چیدند که بینالود لخت شد. به سمت دیزباد آمدند. دیزبادی ها برای آنها آغوش نگشودند. در سال ۹۲ یگان حفاظت محیط زیست را تشکیل دادند تا جلوی ورود شکارچی ها را به روستا بگیرند و از برداشت گیاهان کوهی جلوگیری کنند. حقوق یگان حفاظت را هم اهالی روستا پرداخت می کنند. به گفته محمودی کردی، آرامش به حیات وحش دیزباد برگشته و تراکم قوچ، کبک و… نشان از حال خوب آنها دارد. «زهرا کردی» از پیشنهاد روستاهای دیگری برای خرید مراتع دیزباد خبر می دهد. به گفته او، قیمتی بین ۵ تا ۱۰ میلیون را به مرتع داران دیزباد پیشنهاد داده اند تا بتوانند گله هایشان را برای چرا به روستا بیاورند. دیزبادی ها به آنها راه ندادند. آنها الگوی کشت را هم تغییر دادند. ابتدا در باغ های پلکانی سیب و آلو می کاشتند. سیب و آلو در تابستان آب زیادی می خواست، تنش آبی باعث شد تا باغداران روستا گیلاس را جایگزین گونه پرآب بری چون سیب کنند. آنها مرغوب ترین گیلاس و آلبالو را تولید کردند تا بازار فروش شان از کشورهای خلیج فارس بگذرد و به اروپا برسد. هرچند تحریم و کرونا در حال حاضر بازار آنها را به داخل ایران محدود کرده است. آنها تکثیر و حفاظت از گونه های درختی و جنگلی را در هفت هکتار از اراضی خود با کمک دفتر تسهیلات محیط زیست سازمان ملل شروع کرده اند و قصد دارند اینجا را به بانک گونه های بومی تبدیل کنند. حالا دیزباد چون صخره ای در مقابل سیل مخرب ایستاده و تنشی در کم آبی خشکسالی ندارد.

منبع خبر : ایران

گزارش تصویری پارسینه از روستای دیزباد بالا

«دیزباد وطن ماست»- سایت پارسینه به نقل از الی گشت مطلبی را همراه با عکس های فراوان از دیزباد منتشر کرد. 

به گزارش دیزباد وطن ماست، این متن به شرح ذیل می باشد:

روستای دیزباد در نیشابور، روستایی پلکانی

روستای دیزباد به مانند روستای معروف ماسوله، معماری پلکانی دارد، اما در آن خبری از جنگل‌های سرسبز و انبوه شمال نیست.مردم این روستا به آداب و رسوم سنتی خود کاملا پایبند هستند، نکته‌ای که جذابیت روستا را بیشتر کرده است.

بدون شک ماسوله معروف‌ترین روستای پلکانی ایران است، اما در ایران روستا‌های پلکانی دیگری هم هست که جذابیت‌های زیادی دارند. یکی از این روستا‌ها در استان خراسان رضوی و در شهرستان نیشابور قرار دارد: روستای دیزباد که به باسوادترین روستای ایران معروف است و آب و هوایی مطبوع و چشم انداز‌هایی تماشایی دارد. می‌خواهیم درباره روستای دیزباد نیشابور حرف بزنیم، در ادامه ما را همراهی کنید.

در کیلومتر ۸۰ جاده مشهد – نیشابور و روی سلسله جبال بینالود، روستایی زیبا در میان رودخانه‌ها و چشمه‌ها و باغ‌های سرسبز خودنمایی می‌کند: روستای دیزباد، روستایی با آب و هوایی ییلاقی که جان می‌دهد که برای سفر‌های تابستانی! روستا در شیب ملایم دامنه و مسیری پیچ در پیچ در امتداد رودخانه و کوه قرار گرفته و چشم انداز‌های بینظیری از جلوه‌های طبیعی دارد.

اگر در یک روز گرم تابستانی از نیشابور راهی این روستا شوید با رسیدن به روستا و خنک شدن ناگهانی هوا به خوبی فرق آب و هوای مطبوع این ناحیه را با دیگر نواحی احساس می‌کنید و چنان تحت تاثیر این هوای کوهستانی قرار می‌گیرید که دلتان می‌خواهد حالا حالا‌ها در این روستا بمانید. وجود توربین‌های بادی در این منطقه خبر از وزش باد‌های تند می‌دهد پس خودتان را آماده کنید برای آب و هوایی متفاوت و مطبوع.

روستای دیزباد در نیشابور، روستایی پلکانی

پیشینه تاریخی این روستا به سال ۹۵ هجری شمسی می‌رسد به طوری که اسم آن چندباری در طول تاریخ تغییر کرده است؛ در قرن سوم به قصرالریح و در بعد‌ها به چهل اشکوب معروف بوده است. تاریخ طولانی و پیشینه فرهنگی، هویت مردم این ناحیه را با تحولات زیادی روبرو کرده است. یکی از ارزشمندترین منابعی که باعث این تحول فرهنگی شده افتتاح مدرسه ناصرخسرو در سال ۱۳۱۲ بوده است. تاسیس این مدرسه خانواده‌ها را تشویق کرد تا بچه‌ها را به مدرسه بفرستند، کم کم خانواده‌های بیشتری از روستا به این کار روی آوردند و همه بچه‌ها باسوار شدند. با اینکه در آن زمان در روستا‌های دیگر رفتن به مدرسه کار چندان متداولی نبود، اما این کار در روستای دیزباد امری عادی به حساب می‌آمد.

همان طور که گفتیم قدمت ساخت مدرسه در این روستا به سال ۱۳۱۲ برمی گردد، مدرسه‌ای به سام ناصرخسرو که نقش مهمی را در فرهنگ این ناحیه داشته و باعث شده همه ساکنان باسواد باشند به طوری که اسم روستا در سال ۱۳۴۸ به عنوان روستایی که تمام مردمش باسواد هستند در لیست یونسکو قرار گرفت. این روستا در طول حیات خود فارغ التحصیلانی داشته که باعث افتخار همه روستاییان ایران به شمار می‌روند. یکی از آن‌ها «امام قلی خاکی خراسانی» است که از شاعران معروف در قرن ۱۱ هجری قمری است. شخصیت معروف دیگر این روستا محمد فدایی خراسانی، شاعر و نویسنده قرن ۱۲ هجری قمری می‌باشد. امروز بیشتر مردم روستا در دانشگاه تحصیل کرده و برای پیشرفت بیشتر به شهر‌های مجاور رفته اند، اما زادگاه پدری شان را فراموش نکرده و در ماه‌های گرم سال به آن سر می‌زنند.

روستای دیزباد در نیشابور، روستایی پلکانی

روستای دیزباد به مانند روستای معروف ماسوله، معماری پلکانی دارد، اما در آن خبری از جنگل‌های سرسبز و انبوه شمال نیست. بیشتر مردم این روستا ساکن مشهد و نیشابور هستند و در فصل‌های بهار و تابستان برای کار‌هایی مثل باغداری راهی این دیار می‌شوند. اکثر مردم دیزباد بالا، باغداری را به عنوان شغل دوم خود انتخاب کرده اند، اما در نظر بیشتر آن‌ها باغداری تنها بهانه‌ای برای بودن در زادگاه است نه کاری برای پول درآوردن و امرار و معاش. از دیرباز شغل بیشتر ساکنان این محل باغداری بوده و امروز هم این شغل هچنان ادامه دارد البته اغلب به شیوه‌ای مدرن، به طوری که این روستا به صادرکننده آلبالو و گیلاس به اروپا و حاشیه خلیج فارس تبدیل شده است. خاک حاصلخیز، آب گوارا و سطح آگاهی و سواد مردم زمینه ساز رشد محصولات عالی باغی در این روستا شده است، محصولاتی مثل آلو، سیب، زردآلو، گردو، گیلاس، توت که در بین آن‌ها گیلاس، گردو، سیب، آلبالو و آلو فراوان ترند. همین که هنگام برداشت محصول فرا می‌رسد ناگهان تعداد جمعیت روستا دو برابر می‌شود، کسانی که برای چیدن و چشیدن طعم خوشایند میوه‌ها راهی این منطقه می‌شوند.

در زمان حمله مغول این روستا به نام آسیاب‌های بادی معروف بود. در آن زمان روستا از گزند حملات مغول دور ماند برای همین مردم از اطراف برای آسیاب گندم‌های خود به دیزباد می‌رفتند.

در این روستا گیاهان دارویی زیادی می‌روید که تنوع آن‌ها خارق العاده است و خانواده‌های زیادی با جمع آوری و فروش آن‌ها امرارمعاش می‌کنند. با فرا رسیدن فصل بهار ارتفاعات روستا مملوء از گیاهانی مثل گل ختمی، پرسیاوشان، شاه تره، خاکشیر و … می‌شود که به غیر از خلق چشم انداز‌های دیدنی، خواص زیادی هم دارند.

مردم این روستا به آداب و رسوم سنتی خود کاملا پایبند هستند، نکته‌ای که جذابیت روستا را بیشتر کرده است. یکی از مراسم فرهنگی و سنتی این روستا «مراسم چیله بجست» است، آیینی که در شب آخر بهمن ماه برگزار می‌شود برای شکران نعمت‌های بیکران خداوند. این مراشم شباهت زیادی به چهارشنبه سوری دارد و با اینکه در سالیان اخیر فراموش شده بود، اما در سال ۹۳ دوباره احیا شد.

روستای دیزباد همان طور که از اسمش مشخصه منطقه‌ای بادخیز است و از سال ۲۰۰۲ با احداث نیروگاه بادی در این منطقه از این باد برای تولید برق استفاده می‌شود. این باد همچنین آب و هوای خنک و لطیفی را برای دشت‌های شمالی و میانی نیشابور رقم می‌زند. شاید برایتان جالب باشد که بدانید اولین شبکه برق خصوصی کشور در این روستا برقرار شده است. در زمان‌های دور مشکل رفت و آمد در هنگام تاریکی هوا، محصلان روستا را بر آن داشت تا اولین اولین شبکه برق خصوصی کشور را راه اندازی کنند.

اگر تا به حال سفری به روستای دیزباد نداشته اید پیشنهاد می‌کنیم بازدید از این روستای حیرت آور را در برنامه سفرتان قرار دهید، روستایی عجیب با آداب و رسوم خاص که مردم نیشابور به خوبی آن را می‌شناسند.

منبع: الی گشت

روستای 100 درصد باسواد در ایران

«دیزباد وطن ماست»- دیزباد نیشابور یکی از روستاهای کشورمان است که به عنوان یکی از روستاهای صددرصد باسواد جهان در یونسکو ثبت شده است.

به گزارش دیزباد وطن ماست، به نقل از مجله همشهری سرنخ - جلال الدین شمسایی:اگر تا به حال گذرتان به روستای دیزباد نیشابور نیفتاده است پیشنهاد می کنیم حتما سفری به این روستای شگفت انگیز داشته باشید. روستایی پر از توربین های بادی که وقتی به چند کیلومتری آن می رسید تغییر ناگهانی دما را به خوبی حس می کنید و خنکای ناشی از آب و هوای مطبوع آن، حال و هوای روح و جسم تان را عوض می کند. دیزباد روستایی پلکانی با آداب و رسوم خاص و مردمانی مهمان نواز است که حتی به عنوان یکی از باسوادترین روستاهای دنیا در یونسکو ثبت شده است.

در نیشابور به هر کسی بگویید که به شما آدرس روستای دیزباد را بدهد با همان لهجه شیرین می گوید همو روستای باسوادا؟ شاید در جواب با تعجب سری تکان بدهید و آدرس را بگیرید و بروید سمت روستا. اما بد نیست بدانید که این روستا در سال ۱۳۴۸ به عنوان یکی از روستاهای باسواد دنیا در یونسکو به ثبت رسیده است.

محمداسماعیل اعتمادی، رئیس اداره میراث فرهنگی و گردشگری استان خراسان رضوی در این باره می گوید: «دیزباد یکی از روستاهای شگفت انگیز و ناشناخته در ایران است که بیشتر افراد آن تحصیلکرده هستند و به ندرت کسی پیدا می شود که ترک تحصیل کرده و یا مدرک دیپلم داشته باشد. بیشتر افراد حاضر در روستا مدرک دانشگاهی گرفته و به شهر مهاجرت کرده اند تا به مردم و کشورشان خدمت کنند. با این حال، روستا و محل زندگی شان را فراموش نکرده اند و در ایام نوروز و تابستان ها این جا قلقله می شود.»

    اولین مدرسه‌ی روستا

در زمان‌های گذشته که خانواده‌ها ارزش زیادی برای درس خواندن بچه‌هایشان قائل نبودند و صرفا بچه‌ها را به عنوان یک نیروی اقتصادی برای تامین نیازهای خانواده می‌دانستند، دیزبادی‌ها اولین مدرسه‌ی روستا را در سال 1312 تاسیس کردند. مدرسه‌ای که باعث دگرگونی فرهنگی این روستا شد.

«بعد از تأسیس مدرسه‌ی ناصرخسرو، تعداد کمی از روستاییان بچه‌هایشان را به مدرسه فرستادند اما بعد از مدتی وقتی فایده‌ی مدرسه و درس خواندن در بین مردم دهان به دهان پیچید؛ بیشتر خانواده‌ها تصمیم گرفتند تا فرزندانشان را برای تحصیل و کسب علم به مدرسه بفرستند.»
بعد از مدتی برخلاف دیگر مناطق کشورکه خیلی سخت بچه هایشان را به مدرسه می‌فرستادند مدرسه رفتن در دیزباد به یک کار عادی تبدیل شد و خانواده‌ها کمتر برای مدرسه رفتن به بچه‌هایشان سخت می‌گرفتند. «این کار مردم روستا ماندگار شد و باعث شد تا نخبگانی به جامعه تحویل دهد که موجب فخر و مباهات همه روستاییان بشود. طوری که در سال 1348 دیزباد به عنوان یکی از معدود روستاهای صد درصد باسواد جهان در سازمان جهانی یونسکو ثبت شد.»

اعتمادی می‌گوید یکی از دلایلی که خانواده‌ها مانع حضور فرزندانشان در مدارس می‌شدند هزینه‌ی کتاب‌ها و همچنین دفتر و مداد و لوازم‌التحریر بچه‌ها بود که مدیر مدرسه‌ی ناصرخسرو با ایده‌ای جالب این مشکل را برطرف کرد.
«مدیر مدرسه بعد از اینکه دید استقبال بچه‌ها از مدرسه نسبت به روستاهای دیگر بیشتر است به خانواده‌هایی که فرزندانشان را به مدرسه نفرستاده بودند سر زد و علت را جویا شد. بعد از اینکه مدیر مدرسه متوجه شد عده‌ای به خاطر نداشتن توانایی مالی مناسب، فرزندشان را به مدرسه نمی‌فرستند با برنامه‌ریزی‌هایی که انجام داد توانست کاری کند که آموزش تا مقطع دبیرستان برای بچه‌های روستا رایگان باشد. ایده‌ای که یکی از عوامل ثبت دیزباد به عنوان یکی از روستاهای باسواد دنیا شد.»

    اولین شبکه برق خصوصی

اوایل وسیله‌ی روشنی‌بخش روستای دیزباد، مولدی بود که با زغال سنگ کار می‌کرد. با این حال با غروب خورشید و تاریک شدن هوا، تنها وسیله‌ی روشنی‌بخش مردم سوسوی ستارگان بود. این بود که مردم روستا به فکر افتادند تا همانند مردم شهرهای تهران، تبریز و مشهد فکری به حال رفت و آمد در شب بکنند. کاری که محصلان و دانش‌آموزان دیزبادی به خوبی از پس آن برآمدند و اولین شبکه برق خصوصی روستا را به کار انداختند.
«دانش آموزان و معلمان دیزبادی سرمایه عظیمی برای مردم روستا بودند. آنها با همکاری یکدیگر و مردم و با استفاده از چراغ‌های سفالی، فلزی و شیشه‌ای منازل، کوچه‌ها و حتی معابر روستا را مجهز به برق و روشنایی کردند تا مردم برای رفت و آمد در تاریکی هوا مشکلی نداشته باشند.» کسانی بودند که هر شب نردبان به دوش، همراه با ظرف‌های نفتی و روغن گیاهی و حیوانی در دست، چراغ‌های دیوارکوب و فانوس‌های آویزان روی تیرهای چوبی را روشن می‌کردند. «البته بیشتر این چراغ‌ها به خاطر اینکه مخزن شان کوچک بود و همچنین به خاطر سوخت کم،تا ساعاتی بعد از بامداد روشن می‌ماندند. با این حال بیشتر مردم سعی می‌کردند تا با تاریک شدن هوا خودشان را به خانه برسانند و به تاریکی شب نخورند. برای همین روشن نبودن روستا در آن ساعات مشکل چندانی به حساب نمی‌آمد.»

    هفت شهر عشق

دیزبادی‌ها به فرهنگ و سنت خود بسیار پایبند هستند. یکی از سنت‌هایی که هرساله و در آخرین جمعه‌ی مردادماه برگزار می‌شود روز نوحصار است که از سنت‌های زیبا و معروف این دیار است.
«تمامی اهالی روستا، کسانی که در دیگر شهرها ساکن هستند و همچنین دیزبادی‌های مقیم خارج از کشور، سعی می‌کنند در مراسم نوحصار شرکت کنند چرا که حضور در این مراسم نشان دهنده وحدت، یکرنگی و تواضع شرکت‌کنندگان در آن است.»
اعتمادی می‌گوید نو در گویش محلی به دره‌ی یو شکلی می‌گویند که قسمت اول مراسم در آنجا برگزار می‌شود. حصار هم قلعه‌ای در روستاست که قسمت دوم این مراسم در آن برگزار می‌شود. «مراسم سنتی نوحصار توسط شخصی به نام خاکی خراسانی نقل شده است و در دو نقطه‌ی نوحصار دیزباد علیا و سخلاناب قاسم آباد برگزار می‌شود. این سنت روایتی است عرفانی از سیر و سلوک یک عارف به نام امام قلی که به خاکی خراسانی مشهور بوده و قدمتی 300 ساله دارد.»

برخی دیگر اما معتقدند که این سنت از کتاب منطق‌الطیر عطار و حدیقه الحقیقه سنایی و چند اثر عرفانی دیگر نشأت گرفته و مضمونی از شرح معراج عرفا است. «در این سنت، افراد با عبور از دو وادی در قسمت اول و پنج وادی در قسمت دوم، مجموعا هفت وادی عشق را می‌پیمایند تا به مرتبه فنا فی‌الله برسند. البته بعضی از این صحبت‌ها فقط سینه به سینه منتقل شده و نمی‌توان با قاطعیت در مورد درستی یا نادرستی آن نظر داد.»

    روستای آسیاب‌های آبی

به گفته‌ی اعتمادی، در قرن سوم هجری، دیزباد را به عنوان قصرالریح می‌شناختند. بعد از آن هم، این روستا به چهل اشکوب و کمی بعدتر هم به دیزباد تغییر نام داد. اما مهم‌ترین عنوانی که این روستا در تاریخ چندین ساله‌ی خود یدک می‌کشد روستای آسیاب‌های آبی است که در زمان حمله‌ی مغول‌ها به این نام شهرت یافت.
«در زمان حمله مغول‌ها به نیشابور، دیزباد یکی از روستاهایی بود که از این بلای خانمانسوز در امان ماند. به همین علت در مدت زمان کمی، به مرکز آسیاب گندم‌های منطقه تبدیل شد و مردم از شهرها و روستاهای مختلف به این جا می‌آمدند تا گندم‌شان را آسیاب کنند.»
جالب است بدانید هنوز هم بیشتر دیزبادی‌ها شغل آبا و اجدادی‌شان یعنی باغداری را ادامه می‌دهند و نگاه باغداران روستا به منابع تولید، نگاهی کاملا علمی است. «برای استفاده‌ی بهینه از آب، تمامی استخرها و کانال‌های خاکی پوشش داده شده است. حتی کشاورزان روستا هم با تراس‌بندی‌های فراوان، اراضی حاصلخیز ایجاد کرده‌اند تا تعادل دام و مرتع کاملا رعایت شود.» این کارها در کنار توجه ویژه به سلامت و کیفیت محصول باعث شده تا این منطقه به عنوان یکی از صادرکنندگان عمده‌ی گیلاس و آلو به بازارهای اروپایی و حاشیه‌ی خلیج فارس تبدیل شود. «تنوع و کیفیت گیاهان دارویی یکی دیگر از سرمایه‌های طبیعی روستاست و برای بعضی از خانواده‌ها منبع درآمد محسوب می‌شود.»

    فصل برداشت جمعیت دو برابر می‌شود

به گفته‌ی اعتمادی این روزها بیشتر دیزبادی‌ها به شهر مهاجرت کرده‌اند و جمعیت اصلی روستا را پیرمردها و پیرزن‌ها تشکیل می‌دهند. با این حال، هنگام برداشت محصول و همچنین در زمان برگزاری مراسم‌ها و سنت‌های مرسوم، روستا باز هم حال و هوای گذشته را می‌گیرد چرا که همه‌ی دیزبادی‌ها خودشان را به روستا می‌رسانند تا در این مراسم حضور پیدا کنند. «به خاطر هوای خنک و معتدل دیزباد، تابستان‌ها هم در روستا جای سوزن انداختن نیست. به دلیل قرارگرفتن روستا در شیب ملایم دامنه و مسیر پر پیچ و تاب امتداد رودخانه و کوه، مناظر و جلوه‌های طبیعی منحصر به فرد و تماشایی دیزباد باعث می‌شود تا گردشگران زیادی به این منطقه بیایند.»

بعد از ماسوله، دیزباد معروف‌ترین روستای پلکانی در ایران است با این تفاوت که پوشش جنگلی روستای دیزباد مثل ماسوله انبوه و سرسبز نیست. «در فصل بهار انواع گل‌ها و گیاهان دارویی مانند شاه تره، خاکشیر، گل ختمی، پرسیاوشان و... در ارتفاعات می‌روید و چشم‌انداز زیبایی در روستا ایجاد می‌کند. هرچند این سرسبزی و طراوت بیشتر در فصل بهار و تابستان دیده می‌شود اما همین موضوع باعث شده تا آب و هوای روستا در این دو فصل از سال، معتدل و بسیار دلپذیر و مطبوع باشد.»